Bijkomreisdag

Vrijdag 9 november 2018
Wat is dat toch met Afrika? Toen ik vannacht om 1.30 uur het vliegtuig uitstapte overviel het me weer. De geur! Zo een typische niet uit te leggen geur. Een melange van keukenkruiden, warmte en bloeiende struiken. Dat vind ik zo typisch van Afrika.
Het laatste stukje ging snel. Het vliegtuigje zat halfvol en ruimte genoeg. Ik heb een plek uitgezocht met veel beenruimte. Ik denk dat ik wat heb liggen dutten want voor ik het wist werd de landing al ingezet. Ik was als eerste het vliegtuig uit en ook als eerste bij de douane. Alles was snel geregeld behalve mijn koffer. Ik begon te vrezen dat deze niet was meegekomen maar gelukkig als één van de laatste bagagestukken lag hij op de band.
Nog even snel wat Kwatcha’s pinnen en toen ik naar buiten liep stond Bennie al op me te wachten. Toen ik de auto instapte leek het net alsof ik er gisteren was uitgestapt terwijl het al ruim een half jaar geleden was. Dezelfde auto, op dezelfde plekken flesjes water en op de achterbank Bennie ‘ fotospullen. Een heerlijk weerzien.
Bennie reed snel naar het hotel en daar aangekomen een douche genomen en eindelijk gestrekt kunnen slapen. Wat heerlijk! Na een korte nacht weer in de auto op weg naar Luangwa Nationaal Park. We hebben alle tijd want deze afstand doen we in twee dagen. Onderweg nog een paar foto’s gemaakt van de brug over de Luangwa en van de rivier zelf. Een groepje mensen was bezig om de was in de rivier te doen en een jongen kanode op de rivier. Een prachtig tafereeltje waar ik een paar foto’s van maakte. Met de brug is ook wat aan de hand ontdekten we even later toen we er overheen wilden rijden. Aan de andere kant wordt de weg gerepareerd en was één weghelft afgesloten. Volgens de portofoon die bediend werd door een soldaatachtig uitziend persoon kwamen er tegenliggers aan waar we op moesten wachten. Er mag ook maar één vrachtauto per keer overheen rijden. In mijn optiek is de brug gewoon wat gammel. Gelukkig zijn we er heelhuids overheen gekomen.
Vlak voor onze nachtstop nog even getankt en een bakje koffie genomen. Hierna hebben we heel ontspannen het laatste stukje naar de Tikalodge in Katete gereden.
De lodge ligt pal aan de snelweg de T4. De lodge wordt gerund door een Duitse vrouw en een Australische arts. Het stel heeft voor ogen om de plaatselijke mensen vooruit te helpen. Zo worden er een aantal vakantiehuisjes beheerd, er zijn groentetuintjes aangelegd en er wordt vee gehouden. De Afrikanen werken hier en verdienen daar hun geld mee. Ook is er een winkeltje waar de bevolking hun zelfgemaakte spullen mogen verkopen en de opbrengst daarvan mogen ze houden.
De kokkin had een feestmaal voor ons bereid. De spaghetti Bolognese viel er goed in ondanks dat er geen tomatensaus in verwerkt zat. Morgen zal de eerste honderd kilometer naar Chipata gaan waar we wat inkopen zullen doen en nog meer geld pinnen om de parkkosten te kunnen betalen. Er is daar helaas geen pin zodat alles contant moet worden afgerekend.