Geen toegang...

10 april 2018
Ik heb heerlijk geslapen in de wetenschap dat onze beveiliger met zijn “Golden gun” waakte over onze eigendommen. Om maar even in de James Bond sfeer te blijven. Dat geeft in ieder geval een gerust gevoel. Het was een ware kakofonie toen het vogelkoor in de vroege schemering in de tuin losbarstte. Vooral de White-brouwed robin chat deed behoorlijk zijn best om boven het geheel uit te komen.
Toen ik rond kwart over zeven naar buiten stapte om alvast wat spullen in de auto te leggen viel mijn mond open van verbazing. Eén van de medewerkers had geheel op eigen initiatief een emmer sop gepakt en heeft de auto een wasbeurt gegeven. Dit was weliswaar hard nodig want de witte modder van Etosha zat er nog op en intussen was hij er ook niet schoner op geworden. De man vertelde dat hij een zwak had voor deze auto en dat hij min of meer verliefd was op haar uiterlijk. Met grote zorg poetste en spoelde hij de modder er af totdat de auto weer glom als nooit tevoren. Wat waren we blij dat hij dit had gedaan en we gaven hem onze allerlaatste Namibische dollars. En daar was hij weer maar wat blij mee!
Omdat we vlakbij de grens van Namibië zaten waren we er zo en nadat we allerlei papieren hadden ingevuld konden we verder naar de Zambiaanse grens. Het is echt gescheiden en niet zoals in Europa dat er maar één grensovergang is waar beide landen vertegenwoordigd zijn. Bij de Zambiaanse grens was er wat meer oponthoud maar uiteindelijk ging het toch nog redelijk vlot en een uur later reden we in Zambia.
We hadden besloten om naar Sioma te gaan waar het nationaal park ligt. Onderweg keken we meteen uit naar een geschikte slaapplaats welke dun bezaaid zijn in deze hoek. Er is weinig toerisme hier. Tevens wilden we op de heenweg ook meer te weten komen waar de ingang van het park was en op de kaart zagen we dat er een afslag moest zijn naar Cholola wat mogelijk de ingang was. Uiteindelijk, nadat we twee keer de weg hadden gevraagd, bleek het een zandweg te zijn die naar het park leidde. Toen we de zandweg een stuk opreden kwamen we bij een aantal hutjes uit en een slagboom. Volgens één van de dorpsbewoners was dit de ingang maar hadden we een kaartje nodig om het park in te gaan. Volgens hem konden we dat in Sioma kopen.
Onderweg naar Sioma zagen we een bord staan met ‘accomodation’ erop. Een kiezel/zandweg leidde ons naar de oever van de Zambezi waar een prachtig onderkomen was gebouwd. Werkelijk schitterend gelegen en helemaal niet duur. We kozen voor het duurste huisje want daar was in ieder geval warm stromend water en een airco en we betalen daar 40 euro per nacht voor. De andere opties waren een caravan zonder water en een klein rieten huisje pal aan de oever met koud stromend water en zonder airco.
De eigenaar vertelde dat hij het twee jaar geleden hier had gebouwd en het zag er inderdaad allemaal nog even nieuw uit. Een prachtplek waarbij het restaurant boven de rivier is gebouwd en waar je ook kijkt het water stroomt aan alle kanten onder je door. Ook vertelde hij ons dat zes kilometer verder de ingang van het park was en we daar toestemming konden krijgen om er in te mogen. Rond de middag zijn we hier heen gereden maar kwamen van een koude kermis thuis hoewel het tegen de 40 graden was. Het park was niet toegankelijk vanwege de hoeveelheid regen die er was gevallen. Wegen en paden waren onbegaanbaar en we kregen dan ook geen toestemming om naar binnen te mogen gaan.
Om de hoek ligt ook nog een waterval en deze hebben we aan het eind van de middag bezocht. Makkelijk te vinden en de gids die ons begeleidde vertelde dat hij daar als vrijwilliger werkte en dat de opbrengst van de kaartjesverkoop voor hem was. Op dit moment zijn de verdienste erg laag maar in de zomer zijn er meer toeristen die hier komen. De waterval bleek door de hoge stand van het water geheel te zijn ondergelopen. Er was niets meer dan een stroomversnelling over. Het water stond nu acht tot 10 meter hoger dan in de nazomer en dat was de reden dat er geen waterval was. Dat klopt ook wel want er is een enorme plons water gevallen de afgelopen maanden en dat moet allemaal door de Zambezi naar de zee.
Eigenlijk zijn alle attracties in deze hoek van Zambia ontoegankelijk of niet bezienswaardig wat ons heeft doen besluiten om morgen nog een dagje te blijven en daarna verder te reizen naar Lusaka.
Pff…een warme dag….