Aan de oever van de Okavango...

8 april 2018
Vannacht al de nodige regen gehad en vanmorgen bij het opstaan dreigde de lucht naar meer. Een mooi contrast op de rivier van zonlicht met de donkere lucht. Na het ontbijt er op uit om de omgeving te ontdekken. Het zandpad naar de zijweg van de hoofdweg is een kilometer of twee en langs het pad staan wat acacia’s waar de nodige vogels in schuilen. Alleen jammer dat er dan zoveel takken voor zitten om goed te kunnen fotograferen. Maar het kijken en waarnemen van de vogels is net zo leuk.
Bij het zijpad van de hoofdweg aangekomen zijn we op goed geluk naar links afgeslagen. Een klein stukje verderop reden we tegen een plasje aan met een oevertje en verder heel veel troep. Het leek wel een stortplaats. Veel blikjes, plastic flessen en allerlei andere rommel ‘sierden’ de omgeving. Het plasje werd min of meer in tweeën gesneden door een stevig zandpad waar we met de auto overheen konden rijden. De ene zijde was open en de andere zijde werd bekleed door een soort lisdoddeachtig riet. Op deze manier hadden we beide mogelijkheden om foto’s te nemen. In het plasje zaten een tiental dodaarsjes die naar hartenlust aan het duiken waren naar voedsel. En aan de overkant waren wevers bezig om nesten te vlechten. Er werd stevig heen en weer gevlogen waarbij ze lange stengels riet in hun bek vervoerden.
De rietkant herbergde veel vogels en met geluid probeerden we de Purperkoet te verleiden om het riet te verlaten maar helaas hij stak alleen zijn kop erbuiten. Wat een mooie vogels zijn dat. In het zonlicht zie je de paarse weerschijn over de veren liggen.
Drie driebandplevieren werden regelmatig weggepest door een veel grotere Zwarte Smids plevier en dat leverde mooie plaatjes op. Op een gegeven moment stonden ze zelfs op een rijtje. Er was genoeg te zien en te beleven en we hebben zo een twee uur rondgehangen bij het plasje.
Toen we de weg weer vervolgden kwamen we in de achterbuurt van Rundu terecht. Kleine ronde hutjes, een paar lemen huisjes en heel veel huisjes opgebouwd uit ijzeren golfplaten. Vier palen, golfplaten er tussen als muur en golfplaten als dak, dat moet wel heel warm zijn als de zon er op schijnt. Uiteraard geen stroom en dus ook geen airco.
Op de terugweg weer even langs het plasje gereden en ook nu maakten we weer een paar foto’s van de vogels die daar rondhingen. Groene bijeneters gingen mooi op het pad zitten en toen een derde erbij kwam zitten kon ik een mooie foto maken. Inmiddels dreigde het zo erg dat we de lodge weer hebben opgezocht en net toen we binnen waren barstte het los. Wat een gigantische bui.
Eind van de middag hebben we hetzelfde rondje nog een keertje gereden maar de vogels waren het vermoedelijk zat want er was bijna niets meer te zien. Morgen weer een reisdag en proberen we de Zambiaanse grens te halen.
Pfff…ik heb er nu al geen zin in…