Ruacana...

4 april 2018
Vandaag stond in het teken om een nieuwe reserveband te krijgen. Op het terrein van de lodge was wel een bandenservicepunt maar helaas hadden ze onze bandenmaat niet. De Nissan heeft een wat incourante maat en is niet overal verkrijgbaar. Dat betekende dat we vanuit Palmwag zo een 120 kilometer terug moesten steken naar Kamanjab want daar zit een bandenhandel. De reis ging over kiezel- en grindweg maar wel tussen de prachtige rode bergen door. Wat is dat toch een magnifiek gezicht als de zon er op schijnt. Dan is het echt geen straf als je over 120 kilometer weg bijna twee uur doet. De ravage op de weg leek nog wel erger dan gister want er kwamen steeds meer en grotere stenen bloot te liggen en delen van de weg leken nog wel verder uitgehold. Nu zou het kunnen dat het hier weer opnieuw geregend heeft want gisteravond klonk het naar onweer.
Rond 11 uur reden we Kamanjab binnen en het ‘tyrecentre’ was al snel gevonden. Het stelde niet veel voor voor en het was ook niet meer dan 4 palen een dak en daar lagen tweedehands banden onder. Maar gelukkig hadden ze onze bandenmaat en met geïmproviseerd materiaal werd de band van de velg gehaald en de nieuwe tweedehands kwam er omheen. Niets pneumatiek of hydrauliek maar gewoon met handkracht en bandenlichters werd de klus geklaard. Na ruim een half uur reden we verder naar onze eindbestemming Ruacana. De weg was nu veel beter en de volgende 250 kilometer asfalt schoot onder ons door.
Maar wat had het hier ook geregend. Langs de kant van de weg was het een en al plassen en kleine riviertjes. Zelfs hutjes stonden hier en daar deels onder water. De mensen hebben al niet veel en dan dit ook nog!
We reden nu aan de westkant van Etosha National Park langs. En het leek een week later nog wel groener en uitbundiger te zijn dan toe wij er waren. Overal kwam tussen het rode gesteente gras tevoorschijn en gele paardenbloemachtige bloemen fleurde het groene landschap op. Wat heeft de natuur toch veel verrassingen in petto. Kleurrijk Afrika!
Ruacana stelt als plaats niet veel voor en toen we er binnen reden, reden we er ook alweer uit. Gelukkig kwamen we een bord tegen waarop stond geschreven dat de Mavingo Lodge nog 13 kilometer rechtdoor was. Die 13 kilometer werden er 20 dwars door berggebied zonder een noemenswaardige weg. Het was echt off the road rijden en steile stukken wisselde af met een soort vrije val naar beneden. Echt onherbergzaam gebied maar ontzettend mooi en avontuurlijk.
Eindelijk kwamen we bij de lodge aan welke verscholen ligt aan de oever van de Kunene rivier. De grens tussen Angola en Namibië.
Mavinga lodge ligt op een prachtige plek. Het is allemaal nieuw opgebouwd en zelfs de lodge ruikt nog nieuw! We zitten precies op de grens en verder noordelijk kunnen we niet. Het is er zo eenzaam dat we de enige gasten zijn. Maar wel een wifi verbinding!
Het Afrikaanse electriciteitsnetwerk is ontzettend zwak en bij het minste of geringste valt de boel uit. Zo ook gistermiddag toen rond 17 uur alles down ging. Het ergste is dat de airco het dan niet meer doet en dat is wel een enorm gemis. ’s Avonds bij kaarslicht ons diner genuttigd en met een klein draagbaar lampje uit de auto vandaan hadden we in onze lodge nog een beetje ligt. De hitte in de ons onderkomen was ’s nachts ondragelijk en Bennie ging zelfs buiten liggen om een beetje verkoeling te hebben. Hopelijk hebben we vannacht een werkende airco.
Het werd een zweterig nachtje…