Palmwag...

Eergisteren geen wifi en gisteren geen stroom...pfff....

3 april 2018
Inmiddels werkt weer een hoop behalve de pinautomaten. Bennie heeft er verschillende geprobeerd maar allen waren ‘out of order’. Uiteindelijk net buiten Swakopmund een ATM gevonden die wel werkte. Gelukkig want als alles uitvalt is het goed om wat contanten in je portemonnee te hebben. Vandaag Swakopmund verlaten en over de C34 naar het noorden gereden. Voor de aanvang van mijn reis had ik deze weg al een beetje in mijn hoofd zitten en gelukkig paste het in onze schema. De C34 gaat dwars door de woestijn en loop parallel aan de Atlantische Oceaan. Een prachtige weg. Helaas had het gisteravond flink geregend en het eerste deel van de weg was behoorlijk glibberig en we gleden dan ook alle kanten op. Voorzichtigheid geboden.
Na een dikke 100 km werd het beter, hoewel er in de woestijn de nodige plassen stonden, was de weg droog en konden we weer snelheid maken.
De weg gaat ook nog een groot deel door Skeleton Coast National Park. Voordat we er doorheen mochten moesten we eerst een gratis dagpas halen. Alle gegevens werden geregistreerd en en passant vertelde de administratrice dat de weg heel erg slecht was. Nou daar kreeg ze gelijk in.
De regen is hier waarschijnlijk met bakken uit de hemel gevallen. Steeds meer plassen en zelfs kleine meertjes troffen wij op onze weg. Er waren zelfs hele stukken weg weggespoeld en hier moest je je eigen weg zoeken. Gelukkig waren er een aantal auto’s voor ons geweest en konden we de sporen een beetje volgen. Maar onvoorstelbaar hoeveel weg weg was. Overal kleine opgedroogde riviertjes die verraadden hoe het gister geweest moest zijn. Ik had graag gezien hoe de erosie toesloeg en aarde en stenen voortgestuwd werden. Wat een geweld moet dat zijn geweest.
Helaas hield een van de achterbanden deze chaos aan stenen niet en kregen we een lekke band. De band was finaal aan flarden. De krik was net niet toereikend genoeg en met een extra steen onder de krik was het reservewiel zo gemonteerd. We hadden inmiddels wel een probleem want vandaag zouden we geen nieuwe band kunnen kopen en als we weer lek zouden rijden…
Een leuk detail in de mineur van een lekke band was dat er een bordje naast ons stond met de tekst ‘St Nowhere’. Nou en dat klopte precies want we waren ook in the middle of nowhere en geen auto die langskwam.
Na zo een 300 kilometer van de ene in de andere verbazing vallend sloegen we af en kwamen meer het binnenland in. De temperatuur liep gelijk 20 graden op maar ook hier had het gespoeld en omdat het meer bergachtig was liep al het water van de hellingen en namen in hun stroom grote stukken weg weg. De weg was soms over meer dan 100 meter alleen maar klei en stenen en we moesten dan stapvoets verder rijden. Het gebied werd steeds mooier en rode bergen staken hoog rondom ons heen. Prachtige kleuren in het zonlicht en de wolkenpartijen maakten het extra mooi. Ik heb echt een geweldige autorit achter de rug vandaag. Ik heb mijn ogen uitgekeken. Wat een indrukwekkende weg, en soms ook niet…
Toen we het Skeleton park weer uitreden werd de dagpas gecontroleerd en mochten we doorrijden. De beambte vertelde dat hij ontzettend zin had in een biertje en toevallig hadden we er nog drie koud in de koelbox staan. Zijn ogen werden zo groot als schoteltjes toen ik hem een koud biertje gaf. Dat had hij zeker niet verwacht en bedankte ons hartelijk.
De reis ging verder en de weg werd allengs beter. Nog één afslag en dan nog zo een 60 kilometer om in Plamwag te komen. Daar is ook een lodge waar we eventueel kunnen overnachten.
Het duurde nog wel even voordat we er waren en tegen 18 uur reden we het terrein op. Het eerst wat in de receptie te lezen was op een bord ‘No WiFi’… Volgens de alleraardigste receptioniste kwam je hier voor je rust en ontspanning en was je tenslotte op vakantie.
Palmwag bestaat verder uit niets behalve een handje vol hutjes waar de plaatselijke bevolking is gehuisvest. Waarschijnlijk leven ze van het hoeden van geiten want het is hier droog en dor. Daarnaast is er nog een pomp...