Cape Cross...

29 maart 2018
Bennie wist de weg…
Na het ontbijt even wat boodschappen gehaald. De watervoorraad aangevuld, six pack bier, paar flesjes cola en een fles wodka, de vochthuishouding moet tenslotte ook onderhouden worden in deze warmte.
In de auto en zo een 130 km naar het noorden over de C24. We zouden naar Hanties Bay rijden en even daar voorbij ligt Cape Cross wat het uiteindelijke doel was. Cape Cross is een rotspartij dat een klein stukje de zee in steekt en hier rusten Kaapse pelsrobben en voeden de vrouwtjes hun jongen.
Het leek allemaal zo makkelijk totdat we in de buitenwijk van Swakopmund belandden. Een wirwar van wegen, kruispunten, afslagen, rotondes en industrie. Na bijna een uur dwalen kwamen we eindelijk op de C24. Achteraf bezien waren we deze al verschillende keren overgestoken zonder dat we het wisten. Gelukkig herkende Bennie de weg weer…
Een eenzame lange weg parallel aan de Atlantische Oceaan. Geen asfalt, geen grind, geen gravel maar leemhoudend woestijnzand dat helemaal platgereden als snelweg diende. Keiharde laag waar we overheen reden.
Onderweg kwamen we de nodige zoutwingebieden tegen. Hier wordt zeezout gewonnen voor consumptie. Langs de weg werden overal steenachtige zoutkristallen aangeboden. Mooie uitgekristalliseerde vormen werden te koop aangeboden. Ik vond het wel grappig om zo een brok mee te nemen maar het was tamelijk breekbaar en heb ze toch maar laten liggen. Waarschijnlijk zal in Nederland het zout smelten door de hoge luchtvochtigheid.
De zoutindustrie brengt ook werkgelegenheid met zich mee want hier en daar zijn kleine gemeenschappen ontstaan van mensen die er hun werk in vinden. Prachtig gekleurde huizen in de dorpjes. Geel, groen, oranje blauw en noem maar op, je kon het zo gek niet bedenken of de kleur kon je vinden op een van de huizen.
Na Hanties Bay was het nog een klein stukje volgens Bennie. Hooguit 25 kilometer. Na 25 km zaten we nog steeds op de eindeloze zandweg en er was geen rotsformatie in het zicht. Na 30 km nog steeds hetzelfde liedje en Bennie begon wat zorgelijk over te komen. Ik ging er blind vanuit dat hij de weg zou weten…
Na 45 km nog steeds niets en we hebben de kaart er nogmaals bij genomen. Het moest hier toch ergens zijn. Na 50 km een afslag Cape Cross Sealcolony! Yes!
Na de toegangsheffing betaald te hebben konden we naar de Kaapse pelsrobben kijken. De vreselijke geur kwam je al tegemoet en over de rand lagen er duizenden. Allemaal moeders met kleine en halfwas jongen. Een gemekker van jewelste. De allerkleinste schreeuwden en bedelden om melk en als hun moeder er even niet was dan lieten ze een klagelijk gehuil horen. Niet alleen alle rotsen lagen vol ook de zee zelf was een groot zwembad waar duizenden jonge beesten met elkaar aan het spelen waren. Wat een overweldigend gezicht. Ik was er ondersteboven van. Ik heb heel veel foto’s gemaakt van zogende jongen tot spelende halfwas dieren. Maar ook van rustende, kibbelende en trotse pelsrobben. We hebben zo een drie uur van het spektakel genoten en toen we terug in de auto zaten streek er ook nog even een Dune Lark (duinleeuwerik) neer, een zeldzame endemische soort die alleen rondom Cape Cross voorkomt. Dat namen we ook maar weer even mee.
Het was eind van de middag eer we terug waren van dit avontuur.
Wat een robben!