The Atlantic

28 maart 2018
Het woestijnstof verruild voor het zilte van de Atlantische oceaan. Dat is een stuk aangenamer dan het geknars. Na het ontbijt zijn we richting Swakopmund gereden. We moesten eerst terug naar Solitaire en daarna richting de kust. Het werd een prachtige rit maar het eerste wat opviel was de regen. Gister was er niemand die zich kon herinneren wanneer het voor de laatste keer had geregend in Sossusvlei maar vanmorgen vielen er toch echt grote druppels. Het was niet veel en in de woestijn zo verdampt maar toch…
Onderweg veel bewolking en af en toe echte buitjes regen. Het grote voordeel is dat er dan geen woestijnstof opwaait. Tijdens het rijden op de onverharde wegen komt er veel stof binnen en wanneer je wordt ingehaald moeten de ramen dicht. Zo ook bij een tegenligger.
De reis ging voort en het landschap werd echt heel mooi. Was het landschap eerst wat heuvelachtig maar naarmate we dichter bij de kust kwamen werd het steeds bergachtiger. We moesten zelfs een echte bergpas nemen. Heel ruig gebied met grote rotsformaties en leiachtige stenen trokken aan ons voorbij. De weg was heel slecht en het was echt oppassen geblazen in de haarspeldbochten. Van een vangrail hebben ze hier waarschijnlijk nog nooit gehoord want soms reden we vlak langs diepe afgronden. Gelukkig zat Bennie achter het stuur en reed ons veilig naar de volgende bestemming. Moeilijk te beschrijven hoe het gebied er precies uitzag maar het was indrukwekkend.
Toen we niet zo heel ver meer van de Atlantische oceaan af waren begon het te veranderen. De temperatuur daalde van een graad of 40 naar een graad of 20. Ook de geur veranderde, de woestijngeur maakte plaats voor de zilte zeelucht. Een hele aangename geur. Het landschap veranderde eveneens en bergen maakte plaats voor kleine stuifduinen. We naderden echt het doel van onze reis namelijk van ‘oost naar west’. In de verte zagen we de contouren van Walvisbaai en naderden het alras. Industrie, veel meer verkeer, zware vrachtwagens en groeiwijken. Mensen profiteren hier van de havenindustrie.
Bennie wist de weg zich nog goed te herinneren en reed ons naar de lagune die aan getij onderhevig is. We kwamen aan toen het water zo ongeveer het hoogste punt had bereikt. Omdat we nog niet hadden geluncht belandden we in een restaurant dat een stukje de lagune in was gebouwd. Over een lange brug kwamen we in het restaurant terecht met een prachtig uitzicht over het water. Tijdens het lopen over de brug zagen we een grote school harderachtige vissen zwemmen. Gele vinnen een gebandeerd aan de zijkant.
Na onze bestelling zagen we plotseling grote rugvinnen uit het water komen. Een groep dolfijnen was de baai ingezwommen. Het leek erop dat ze wat aan het lantefanteren waren en een beetje aan het spelen. Ze kwamen steeds dichterbij totdat de groep zich verspreidde en grote boeggolven verraadden wat ze deden. Ze dreven een school harders in het nauw en vlakbij de walkant konden de harders geen kant meer op en de dolfijnen hadden een feestmaal. Mooi staaltje van samenwerking.
Ik heb toch maar even snel de camera gehaald want wie weet of ze het nog een keer deden.
Na de cola ben ik even de loopbrug opgegaan en daar kreeg ik geen spijt van want onder mij was één dolfijn bezig een harder aan het proberen te verschalken. Ik weet niet of het gelukt is maar ik kon mijn allereerste foto van een dolfijn maken. Prachtig! En zo dichtbij!
Na de kipburger zijn we doorgereden naar Swakopmund alwaar we een hotel hadden geboekt. Swakopmund ligt ook aan de Atlantische oceaan alleen een stukje noordelijker. Nadat we hadden ingecheckt zijn we een frisse neus wezen halen aan het strand. De komende dagen zullen we hier vertoeven en uitstapjes maken naar de omgeving.