Rode duinen...

27 maart 2018
Ik loop al vanaf gistermiddag te knarsetanden. Het is zo ontzettend stoffig dat het hele fijne zand in alle lichaamsholtes en poriën gaat zitten en vastkleeft op je lippen.
Maar naast dit ongemak is het een unieke ervaring om in de woestijn te zijn, te bewegen en te slapen. Verzengend, 40+, droog, nauwelijks leven, dode bomen en prachtige rode stuifduinen. In alle vroegte opgestaan om maar niets van het schouwspel te hoeven missen als de zon opkomt. Om 6 uur zaten we aan het ontbijt en om 7 uur reden we door de poort de bergen tegemoet. Heerlijk in de ochtendkoelte want tijdens zonsopkomst is het best wel koud in de woestijn.
De zon piepte net boven de kruinen van de hoogste bergen uit en het schaduwspel begon. De ongeveer 300 meter hoge heuvels werden aan de oostkant beschenen door de zon en aan de westkant gehuld in schaduw. Alle vormen kwamen tot hun recht en ik keek me gek. Wat een enorme indruk maakt dat op je. Het is moeilijk te omschrijven wat je allemaal ziet maar ik zal er een paar foto’s bijzetten om het verhaal te ondersteunen.
Dode bomen die werden beschenen door de zon maar als spookachtige verschijningen afstaken tegen de schaduwzijde van de heuvel. Oryxen die opgelicht werden door de zon en afstaken tegen het rood van de heuvels. Zo fantastisch mooi en zo ongelofelijk toeristisch dat we in een file van auto’s naar het eind reden van de 65 km lange asfaltweg. Daar keer je om en je rijdt weer terug. Dat doe je echt want inmiddels is het zo heet in de 25 jaar oude Nissanauto-zonder-airco dat het niet meer is uit te houden. Maar je hebt dan ook een fantastische beleving gehad van een paar uur.
En toch kwamen we leven tegen! Ook hier leven vogels. Ook hier weten ze hun kostje bij elkaar te scharrelen. Daar liep een Rüpells bustard een endemische soort die alleen voorkomt in een klein deel van Namibië en Zuid-Afrika. Een tamelijk zeldzame trapachtige vogel. Hij liet zich goed zien en gelukkig konden we een paar goede foto’s maken van het beest. Weer zo een unieke ervaring.
Gelukkig schoot het al aardig op naar onze tentlodge want daar hangt een airco en die hadden we zeker hard nodig. Voordat we er waren moesten we eerst onze ‘parkfee’ nog voldoen en hadden een paar boodschappen nodig waaronder….bier. De rest van de dag zaten we in de tentlodge en tegen het einde van de middag toen de zon weer onderging zijn we opnieuw het park ingereden om nogmaals het schaduwschouwspel te zien. Maar dan vanuit het westen bezien.
We zijn zo een 45 km het park ingereden en de schaduwen werden steeds langer. Nu werd de westkant beschenen en was de oostkant in de schaduw gehuld. Mooie strakke lijnen die duidelijk de scheiding tussen licht en donker aangaven. Tegen 19.00 uur waren we weer in de tentlodge en na een heerlijk koud biertje hebben we het buffet weer opgezocht. Het had een iets andere samenstelling dan gisteravond maar het was weer uitbundig veel!
Wat een dag!!!