Sossus...woestijn

Maandag 26 maart 2018
Het ontbijt was weer ouderwets simpel, roerei, kleine saucijsjes en uitgebakken spekreepjes. Maar het vulde goed en ik zou het zeker moeten kunnen volhouden tot een uur of twaalf. Helaas vloog internet er gistermiddag rond een uur of drie uit en het was volgens de receptionist niet te herstellen er moest in dit geval zeker een reparateur bijkomen met verstand van zaken. Vanmorgen nog steeds geen internet en betalen met de creditcard kon ook niet. Bennie en ik hebben toen onze laatste munten op tafel gelegd en konden de rekening voldoen. Daarna meteen maar even naar de cashmachine gereden.
Windhoek uitrijden ging simpel en al snel zaten we weer op de B1 richting Rehoboth zo een 100 km verderop. Rehoboth is een plek waar heel vroeger de verstotene heengingen. Voornamelijk kleurlingen die uit gemengde samensmeltingen voortkwamen. Rond 1900 is dit dorp ontstaan en toen we er doorheen reden zagen we nog wat terug van hetgeen er in het verleden heeft plaatsgevonden. Veelal licht getinte mensen liepen daar op straat. Altijd leuke feitjes om te vermelden vind ik.
Net voorbij Rehoboth sloegen we af en draaiden de C24 op. We verlieten het asfalt en de volgende 200 km ging over grind en gravel. De kleur van het landschap begon te veranderen en werd steeds geler en naarmate verder kwamen roder. We reden nu in zeer heuvelachtig terrein met soms grote bergformaties. Grote brokken steen langs de weg en het stoof er enorm. Het is er ontzettend droog en ik waande me soms echt in de woestijn. De temperatuur liep ook op naar zo een 35 graden en gelukkig konden we met de ramen open rijden behalve als er een tegenligger aankwam dan moest het raam even dicht tegen het stof. Het landschap is er prachtig en er wonen nauwelijks mensen. Af en toe kwamen we een boerderij tegen en de enige vorm van inkomsten voor deze boeren is veeteelt. Ergens in the middle of nowhere zagen we een klein bordje staan met de tekst ‘coffee’ ‘tea’ and ‘lunch’. We bedachten ons geen seconde en even later zaten we aan een heerlijke bak koffie. We kwamen terecht bij een Zuid-Afrikaanse ‘oversiener’, hij bedoelde hiermee dat hij manager was van dit bedrijf. Hij was uit Zuid-Afrika gekomen om een Namibische vrouw te trouwen en is hier neergestreken. Een prachtige plek en we konden in het Nederlands met hun beide praten als we het maar langzaam uitspraken. Zij praatten dan terug in het Zuid-Afrikaans. Zo kregen we te horen dat er jaarlijks niet meer valt dan 200 mm regen en dat genoeg is om de drinkbakken van voldoende water te voorzien voor het vee. Verder vertelde hij dat het een veehouderijbedrijf was en dat de kalveren na het afspenen werden verkocht voor de slacht nadat ze eerst waren vetgemest. Hij had een lapje grond van zo een 14.000 ha en het was he-le-maal omheind! Dat zie je trouwens overal, omheiningen. Kilometers hekwerk van hoog naar laag en weer naar hoog. Wat een geluk dat we deze mensen ontmoetten en we betaalden voor twee grote mokken koffie 2.40 euro. Hun blij en wij blij. Hij vermeldde nog wel even dat er bijna uitsluitend Nederlanders koffie kwamen drinken en soms wel 5 keer in de week verschillende mensen…. Na het afscheid nemen werden we uitbundig uitgezwaaid.
Nu moesten we de Remhoogtepas door. Steile en minder steile stukken wisselden elkaar af en af en toe zelfs haarspeldbochten. Ik keek mijn ogen uit in dit landschap. We reden nu echt door de woestijn met hoog opgaande rotsformaties. Schitterend landschap en heb heel veel foto’s gemaakt onderweg. Ik waande me even in de rally Parijs-Dakar.
De volgende plaats waar we doorheen moesten was Solitaire. Nou dat was echt solitaire daar. Er stond slechts één huis, dat tevens kroeg, benzinestation, garage, lodge en restaurant was. Hier hebben we even een frisje genomen om de dorst te lessen. Het liep inmiddels tegen één uur en we hadden onze ‘doggiebag’ nog. Koude vis, garnalen en schelpdieren zijn in zo een hete woestijn een prima afwisseling. We hebben er nog een keer heerlijk van gesmuld.
Het laatste stuk woestijn werd roder en roder en hier en daar zagen we de bekende rode heuvels verschijnen. We naderden Sossusvlei nabij Sesriem. Gisteren hadden we geprobeerd om online de Dunelodge te reserveren maar we hadden geen bevestiging gekregen. In de hoop dat ze ons toch hadden geboekt zijn we op de bonnefooi heengereden. Helaas, helaas helaas geen reservering en de lodges waren allemaal al vol en er was nergens meer een plekkie over. Toen zijn we bij de veel duurdere buurlodge Sussusvlei gaan vragen en gelukkig hadden die nog een lege tentlodge en konden die huren voor een bedrag van 350 euro per nacht. Gelukkig is de prijs niet per persoon!
Bij de prijs inbegrepen zijn wel het ontbijt en het diner. En dat laatste is overweldigend. Je kan het zo gek niet bedenken of het was er. Heerlijke filetlapjes van wrattenzwijn, oryx, gnoe, struisvogel, springbok, kip, blesbok, impala, koedoe en vergeet er nog een paar. Ook de vis was rijkelijk bedeeld.
Morgen trekken we de echte woestijn in en gaan de rode duinen bekijken. Dat wordt een vroegertje want de zonsopkomst is het mooiste moment om dit spektakel te fotograferen