Wederom Etosha...blijft mooi!

21 maart 2018
Als de palmtortel onder je ontbijttafel doorloopt en de roodoog buulbuul zit op tafel en beide zijn op zoek naar broodkruimels, dan weet je zeker dat je in Afrika zit! Zo begon onze dag vanmorgen. Vannacht heeft het nog een paar uur gestort en dat was ook wel te merken in het park. Diepe plassen, afgesloten wegen en één grote witte modderpoel was het. Een glibberpartij met de vierwiel aangedreven Nissan. Uiteraard geen wilde dieren te bekennen op een handjevol springbokken en gnoes na.
Toch was er plotseling leven langs de kant van de weg, een gevlekte hyena trok onze aandacht. Het werd nog mooier toen er nog vier hyena’s bijkwamen. Het leek een paartje te zijn met drie bijna volwassen jongen. Prachtig hoe de begroeting was toen ze elkaar weer zagen. Blijheid ten top en allerlei jankende geluidjes makend. De camera’s deden hun best om het geweld op de ontspanknop bij te houden. Het leverde allerlei leuke plaatjes op vooral toen de jongen al spelend en ravottend door het kniehoge water gingen. Het spatte alle kanten op. Na enige tijd trokken ze weg en was de koek weer op. Toch maar weer mooi even meegenomen.
In sommige bomen hangen enorme nesten van sociale wevers. Ze broeden soms met meer dan 50 paren in zo een groot nest dat helemaal verweven is. Het nest wordt steeds groter en meer uitgebouwd met dunnen takjes en dikke grassprieten. De wevers lijken op mussen en zijn ijverige ondernemers zelfs zo erg dat dikke takken bezwijken onder het gewicht van hun nesten.
De reis ging verder naar het Sprookjesbos, of op zijn Zuid-Afrikaans Sprookieswoud. Het bos bestaat uit dwerg boabab bomen. Het is eigenlijk een moringaboom die dezelfde eigenschap heeft als zijn grote neef de boabab. Aan de onderstam vreselijk dik en omvangrijk en meer naar boven toe steeds slanker. Volgens Bennie was het zo een 25 jaar geleden veel imposanter bos dan nu. Er staan nog zo een tien boabab bomen en de rest is allemaal verdwenen. Ik moest me er een voorstelling van maken hoe het sprookje er eerder uit hebben moeten gezien. Maar ik neem aan fantastisch want het zijn echt bijzondere bomen.
Na het verlaten van het sprookjesbos zijn we weer richting de lodge gereden om te lunchen. Onderweg werden we opgeschrikt door een parmantig rondstappende secretarisvogel. Het mooie hiervan was dat hij parallel aan de weg met ons meeliep. Op zijn hoge stelten stappend door het gras en het hele lage struikgewas op zoek naar prooien. Blijkbaar had hij wat gezien want met zijn lange poten was hij driftig in een bosje aan het stampen. Steeds maar weer vanuit een andere positie probeerde hij zijn prooi bewusteloos te schoppen. Telkens voorzichtig met zijn kop het bosje in om de prooi proberen te pakken maar kennelijk leefde deze nog teveel en trok de secretarisvogel snel zijn kop terug. Dit spelletje heeft zeker zo een tien minuten geduurd maar hij verliet uiteindelijk zonder prooi het bosje. Wat een geweldig gezicht. Ik had dit al vaker op tv gezien maar om het nu in levende lijve mee te maken van zo dichtbij en ook nog te fotograferen en te filmen. Uniek!
Tijdens het diner hief het personeel van het restaurant het volkslied aan. Prachtig gezongen en alle gasten gingen staan en een aantal zongen uit volle borst mee. Vandaag wordt in Namibië Onafhankelijkheidsdag gevierd. Leuk om dat mee te maken.