Nog een rondje Etosha...

20 maart 2018
Vandaag stond op het programma om naar de andere kant van Etosha te rijden. We zouden 150 kilometer weg, nou ja, zand-grind pad moeten afleggen om daar te komen. Etosha is grofweg 150 x 350 kilometer groot. Als je je dan bedenkt dat je met een snelheid van zo een 40 kilometer per uur door het park rijdt, dan ben je wel even bezig. Ik heb me onderweg trouwens geen seconde verveeld. Wat een prachtig stuk natuurgebied ligt hier nog, vol met afwisseling van landschap en biotopen. Ik heb mijn ogen uitgekeken onderweg. Van grazige weides, via woestijn, struikachtige begroeiing, plasdras gebied en opgaand bos reden we naar de overkant. Eén pad dwars door het gebied. Zelfs stuifduinachtig landschap ligt er en als je niet beter zou weten dan waan je je ook nog op het Waddenzee. Door de uitgestrektheid, de hoeveelheid regen en de wolkenpartijen aan de horizon is het alsof je op het wad loopt. Ik ben echt onder de indruk van dit gebied.
Etosha betekent trouwens ‘Witte Plek’ en dat is zeker helemaal van toepassing. Eén grote witte modderpoel is het momenteel. Het schijnt vannacht hier te hebben gestort en dat was onderweg ook wel te merken. Grote diepe plassen lagen op ons pad. De ruitenwissers moesten hard werken om het water weg te krijgen.
In het begin van de middag hadden we de andere kant bereikt en nadat we ons bij de receptie hadden gemeld hebben we een tweepersoonskamer toegewezen gekregen met gescheiden bedden. Toen we de auto uitpakten zag deze helemaal wit van de modder en later droogde de modder nog witter op. Het park doet zijn naam wel eer aan.
Tweede helft van de middag zijn we via het postkantoor en een souvenirwinkel het park in gereden. We waren nauwelijks het camp uit of we zagen al een dubbel gebandeerde renvogel naast de auto lopen. Wat zijn die snel. Uiteraard hebben we deze ook nog even op de foto gezet.
Het werd een prachtig rondje met uitgestrekte ietwat desolate woestijnachtige landschappen. Het is echt genieten van de hoeveelheid pracht die hier te zien is. Geweldige wolkenpartijen sierden de lucht. Van diep donker tot opstijgende cumuluswolken. Heel afwisselend.
Bij een van de meertjes lag het bezaaid met botten wat duidt op de aanwezigheid van leeuwen. In de droge periode zullen prooidieren hier komen drinken en dat is een buitenkansje voor de leeuwen. Onderweg werd het nog mooier toen we een groepje van vijf Bat-eared vossen tegenkwamen. Met stomheid geslagen. Dat is echt genieten als ze zo voor je lens voorbij trekken. De koek was nog niet op want we ontdekten ook een burcht van de gele mangoest. Gelukkig waren er een paar buiten aan het spelen en het werd nog mooier toen ze zich ook nog als stokstaartjes gingen gedragen. Op de achterpoten zittend met de kop in de lucht werd de omgeving afgespeurd naar roofdieren. Een genot om naar te kijken. En toen we naast de gele mangoesten ook nog grondeekhoorns ontdekten was het helemaal feest.
Op het laatste stukje terugweg vlakbij het camp zagen we zandhoenders op de weg zitten. Gelukkig kropen ze niet al te ver weg toen we aankwamen rijden en ik kon een paar goede foto’s van ze maken. Op het eind kwam er nog een kudde zebra’s uit de woestijn lopen en die staken prachtig af tegen de donkere lucht die weer behoorlijk naar regen dreigde.
Wat een dag!