Planten in maanlandschap..

30 maart 2018
Het is een dunne lijn en een frappant verschil. Aan de kust is het rond de 20 graden en ben je 10 km landinwaarts dan is het rond de 40 graden. Zo rond de 10 km verandert het landschap van strand en duinen naar woestijnzand. De temperatuur loopt meteen op en het is echt een hele smalle scheiding. De reis bracht ons naar het Namib-Naukluft Park, een uniek stukje natuurgebied. Het ligt niet zo heel ver van Swakopmund af en net buiten de stad in noordelijke richting sloegen we al af de C28 op. Een paar kilometer verder lag de weg aan de linkerhand die ons het Park inbracht. Het biedt veel afwisseling en één van de meest in het oog springende landschap wordt ook wel het maanlandschap genoemd. Toen ik het zag geloofde ik direct dat ik op de maan was. Kraters, heuvels, stenen en kleine rotspartijen wisselden elkaar af. Een prachtig geërodeerd geheel dat heel afwisselende beelden gaf. Heel indrukwekkend en vooral toen Bennie langs de heuvel naar beneden liep en als een klein poppetje verdween in het landschap. Alleen het maanpak ontbrak er nog aan.
Juist toen we de auto weer in wilden streek er een heel licht vogeltje bij ons neer. Het bleek de Namib Tractrac chat te zijn. Alweer een endemische soort die alleen in Namibië voorkomt en tamelijk zeldzaam is. Toen de vogel ook nog op een steen ging zitten te poseren was het feest! Wat een prachtig beest.
Bekomen van de indrukken reden we verder toen we een bordje tegenkwamen met ‘Oase’ erop. Dat wilden we wel eens van dichterbij bekijken en zo daalden we af het dal in totdat we bij een rivierbedding aankwamen waar een lodge was gebouwd. Alweer zo een prachtig mieters plekje aan de droge rivieroever tussen de bergen. Een droomplek. Hier zijn we gestopt voor een bak koffie en hebben ons in verwonderd gestort over deze plek.
In de woestijn groeit laag bij de grond een hele bijzondere plant. De plant is ontdekt door een Oostenrijkse botanicus en naar hem vernoemd, de Welwitschia. De plant komt voor in Namibië en Angola maar is ontzettend zeldzaam omdat plantenverzamelaars de plant op grote schaal verzamelden en daarmee bijna uitroeiden. In Angola wordt de plant tegen verzamelaars beschermd door landmijnen en in Namibië door natuurparken. De planten worden gemiddeld zo een 500 tot 600 jaar oud maar er zijn exemplaren van 2000 jaar bekend. De plant wordt als het ware doormidden gedeeld en aan elke kant groeit een blad. Ze zijn tweehuizig hetgeen betekent dat er zowel mannelijke als vrouwelijke planten zijn. We hebben ze beide gevonden in de woestijn en ze zijn te herkennen aan de bloeikegels (vrouwelijk) en aan de stuifmeeltakjes (mannelijk). Voor de voortplanting zijn ze aangewezen op de Welwitschiawants welke we ook gevonden hebben op de vrouwelijke kegels. Deze wantsen voeden zich met het sap van de kegels. Een zeer fragiel ecosysteem want als de een uitsterft is de ander ook gedoemd tot sterven.
Omdat er maar tussen de 1 en de 100 mm neerslag valt en de oceaanmist eveneens ontoereikend is voor de vochthuishouding is de plant aangewezen op een uitgebreid wortelstelsel. Een penwortel gaat diep de grond in en kan wel totl 50 m diepte groeien om zo bij het grondwater te komen. Vele zijwortels zorgen ervoor wanneer er regen valt om zo veel mogelijk water op te nemen. Bijzondere planten en wantsen in een bijzonder ecosysteem. Omdat de plant zo verschrikkelijk sterk is wordt hij in het Zuid-Afrikaans “tweeblaarkanniedood” genoemd.
De terugreis ging over dezelfde weg als de heenreis en wederom op zo een 10 km van de kust voelde je door de openstaande autoramen de koude wind binnenkomen. De temperatuur daalde meteen weer 20 graden en het landschap veranderde weer in duinen. Ik blijf dat onwaarschijnlijk vinden. Toen we Swakopmund weer inreden doemde er grote mistwolken uit de Atlantische oceaan op.
Ik moest even acclimatiseren en het scheelde een dikke jas.
Wat een kou!