Bijeneters, leeuw en buffel.

Maandag 12 november 2018
Alweer zo een hete dag en we stonden volop in de zon te fotograferen.
Om half 6 ging de wekker en even na 6 uur reden we het park in. Direct naar de grote Karmozijnrode bijeneter kolonie gereden, een andere dan gisteren. Dat is best een behoorlijk eind het park in over slechte wegen. Onderweg hoorden we al dat er onder de kolonie bijeneters een leeuw aan een buffelkarkas zat te knagen. Toen we daar aankwamen was de leeuw net uitgegeten en zocht een plekje in de schaduw op om uit te buiken dachten we. Het bleek een oud mannetje te zijn welke vermoedelijk van zijn leeuwinnen was verdreven. Zij ribben staken door zijn vel heen. De achterhand was vel over been en zijn manen waren vergane glorie. Een scharminkel dat zijn eind naderbij was. Even verderop lagen drie hyena’s onder een struik te wachten en toen de kust veilig was stortten zij zich op het karkas. Je hoorde dat ze met hun sterke kaken het bot versplinterden en deden zich te goed aan de laatste resten. Enkele kapgieren zaten weer op hun beurt te wachten om zich nog te vullen met de allerlaatste resten. Niets gaat er verloren in de natuur.
Toen we ons verzekerd hadden dat er geen leeuw en hyena’s meer te zien waren gingen we op de rand staan om bijeneters te fotograferen. Volop met de zon in onze rug. Elk jaar schuurt het water van de Luangwa rivier de buitenbochten af zodat er weer een rechte rand ontstaat. Hier maken de bijeneters gebruik van om holen te graven en hun nest in te bouwen. De jongen zijn al zo groot dat ze hun kop buiten de gaten steken en in een oogwenk worden gevoerd. De ouders halen steeds weer nieuwe prooien op en wat ons verbaast is dat ze veel grote cicaden vinden. We zien die nergens vliegen of kruipen maar bekken vol worden door de vogels gevonden. Waarschijnlijk halen ze deze uit het bos.
Via allerlei binnenpaadjes reden we weer terug naar de hoofdingang. Het was inmiddels al zo heet geworden dat de meeste dieren verkoeling hadden gezocht in het struikgewas. Er is ook bijna niets meer te eten voor ze. Hier en daar een spriet verdord gras of een enkel blaadje van een niet giftige boom of plant. De Impala’s hebben het moeilijk, vooral de vrouwtjes die kleine pasgeboren jongen bij zich hebben. Die eten nauwelijks en zijn afhankelijk van moedermelk. Dat kost veel energie voor de hinde.
Na een heerlijke lunch van drie droge witte boterhammen met Yum Yum, Cheddarkaas en mierzoete jam deden we het verder rustig aan. Bennie had bij de receptie gevraagd of onze kleine kamer geruild kon worden voor een wat groter chalet. Gelukkig hadden ze die nog en na een inspectie hebben we toch gekozen om in ons kleine onderkomen te blijven. Hier hebben we tenminste internet en zitten dichtbij de bar! Tijdens de inspectie zagen we dat drie olifanten de terugweg hadden versperd en moesten we even wachten dat ze weg waren. Een moeder met een jong en een halfwassen mannetje. Het duurde even want ze besloten eerst een rieten omheining rondom een warmwatertoestel op te eten. Nadat ze dit gesloopt hadden stak er nog een stuk houtig riet uit de bek van een van de olifanten en ik dacht dat ze het zou gebruiken als tandenstoker. We stonden op de veranda naar het schouwspel te kijken toen het vrouwtje een lekkere groene pol gras zag staan vlakbij ons. Onbevreesd kwam ze aangestapt en op nog geen drie meter bleef ze staan, taxeerde ons en sloeg toen haar slurf om de pol gras heen. Genoeglijk at ze het op, rook nog even, draaide zich om en liep weg. De kust was nu veilig en wij liepen weer terug naar onze kamer. Oog in oog met een olifant, hoe vaak maak je dat nu mee?
Eind van de middag nog even een rondje gemaakt door het park. De avondzon geeft prachtig licht. De schaduwen worden langer en het licht strijkt als het ware over het veld. We zagen al snel een kudde olifanten die in de grond stonden te wroetten. Waarschijnlijk zochten ze naar wortels of ander eetbaar materiaal. Ook namen ze af en toe een slurf modderwater om zichzelf te besproeien. Het blijven bijzondere beesten.
Niet veel verderop lag een krokodil met zijn bek open te genieten van de laatste zonnestralen. Hij was net het water uit want het kroos en de waterhyacinten zaten nog op zijn kop en rug. We konden dichtbij komen en een paar mooie foto’s maken. Wat blijft dit ook prachtig om te doen. Een mooie foto geeft een echt kikmoment!
Niet veel verderop lag een buffel bij te komen van een gevecht met leeuwen. Overal met bloed besmeurd en diepe wonden van de nagels en tanden. De Ossenpikkers hadden het dier ook al gevonden en waren bezig om naast de parasieten ook af en toe wat bloed te drinken. Je ziet dat ze de wonden openhouden en van het bloed likken. De os vindt dit niet prettig en zal wel pijnlijk zijn want steeds verjoeg hij met zijn zere lijf de vogels. Morgen ligt hij daar waarschijnlijk als prooi en zullen de gieren en Maraboes zich te goed doen aan het vlees en de spieren. Wellicht vinden hyena’s of leeuwen deze dode buffel vannacht en is het morgen een schouwspel van uitbuikende leeuwen en stelende hyena’s. Ik kan me er nu al op verheugen!